مهتاب فلاح؛ محمدرضا دوستان؛ ناهید شتاب بوشهری
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محدودسازی زمانی و سطححرکتی بر دقتفضایی تکلیف سرعت-دقت فیتز هنگام حرکت با بخشهای دیستال و پروگزیمال دست بود. روش: روش اجرای این پژوهش از نوع نیمهتجربی واز لحاظ هدف بنیادی بود. جامعه آماری دانشجویان دختر راستدست 19 تا 28 سال بودند. نمونه به روش نمونهگیری در دسترس 20 نفر انتخاب شد. دادههای ...
بیشتر
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محدودسازی زمانی و سطححرکتی بر دقتفضایی تکلیف سرعت-دقت فیتز هنگام حرکت با بخشهای دیستال و پروگزیمال دست بود. روش: روش اجرای این پژوهش از نوع نیمهتجربی واز لحاظ هدف بنیادی بود. جامعه آماری دانشجویان دختر راستدست 19 تا 28 سال بودند. نمونه به روش نمونهگیری در دسترس 20 نفر انتخاب شد. دادههای این پژوهش به وسیله نرمافزار ضربهزدن به هدف که توسط محقق، ساخته شد، جمعآوری شدند. ابزار مورد استفاده مشابه ابزار مورد استفاده در آزمایش فیتز بود و روایی آن توسط افراد خبره رفتار حرکتی مورد تأیید قرار گرفت. پایایی نرمافزار به روش آزمون- باز آزمون واز طریق ضریب همبستگی پیرسون 89/0 به دست آمد. یافته ها: در بررسی بین تعداد ضربات به هدف سمت راست، در زمانهای محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل بخش با زمانهای محدود شده، معنادار بود. همچنین در بخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنیداری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت راست داشت. علاوه براین تعداد ضربات به هدف سمت چپ، در زمانهای محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل صفحه حرکت با بخش نیز معنادار بود. دربخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنیداری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت چپ داشت. نتیجه گیری: بنابراین هرچه زمان حرکت طولانیتر باشد دقت حرکت بیشتر و پهنای مؤثر هدف کمتر است. دقت حرکت در بخش دیستال نسبت به بخش پروگزیمال بیشتر است. همچنین دشواری حرکت در سطح افقی از سطح عمودی کمتر است.
