عاطفه باغبان کازرانی؛ عصمت دانش؛ پیمان حسنی ابهریان
دوره 1، شماره 3 ، اسفند 1394، ، صفحه 38-56
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش نوروفیدبک بر کاهش میزان پرخاشگری کودکان دچار نقص‌توجه و بیش فعالی بود. روش: روش پژوهش، شبه آزمایشی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، کودکان 14-7 ساله پسر که در سال تحصیلی 94-1393 به مرکز جامع اعصاب و روان‌درمانگران بهجو بودند. از میان آن‌ها تعداد 40 نفر که دچار ...
بیشتر
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش نوروفیدبک بر کاهش میزان پرخاشگری کودکان دچار نقص‌توجه و بیش فعالی بود. روش: روش پژوهش، شبه آزمایشی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، کودکان 14-7 ساله پسر که در سال تحصیلی 94-1393 به مرکز جامع اعصاب و روان‌درمانگران بهجو بودند. از میان آن‌ها تعداد 40 نفر که دچار نقص‌توجه و بیش فعالی بودند به شیوه نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش جای گرفتند. اختلال نقص‌توجه و بیش فعالی با استفاده از فهرست بازبینی مصاحبه بالینی بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی، ویرایش پنجم،2013، مصاحبه تشخیصی توسط روان‌پزشک و آزمون اختلاط دیداری شنیداری استنفورد و ترنر (1995) و آزمون پرخاشگری کودکان شهیم (1385) تشخیص داده شد. آموزش نوروفیدبک با هدف کاهش تتا به بتا با سرکوب تتا و افزایش بتا و ریتم حسی ـ حرکتی در طی ده هفته 30 جلسه هر هفته سه جلسه اجرا شد. کودکان هر دو گروه در مرحله پیش و پس‌آزمون و پیگیری دوماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد مقدار F برای اثر پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری معنا است (001/0P≤)، یعنی بین نمرات پرخاشگری در مراحل سه‌گانه درمانی تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجهگیری: یافتههای حاصل از تحلیل واریانس مختلط و آزمون تکرار سنجش نشان داد که تأثیر معنی‌دار درمان نوروفیدبک در کاهش پرخاشگری کلامی، جسمانی و رابطه‌ای ونیز مؤید ثبات این روش درمانی در مرحله پیگیری بود.
