زهرا هژبرنیا؛ سعید اشرف پور نوائی؛ غلامرضا علی نژاد؛ رضا گودینی
دوره 3، شماره 9 ، شهریور 1396، ، صفحه 53-66
چکیده
مقدمه: شیوع بیماری پارکینسون در سالهای اخیر به‌خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر 8 هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون بود. روش: طرح تحقیق، نیمه تجربی و میدانی بود که آزمودنیها در دامنه سنی 55-75 سال و با سطح بیماری خفیف تا متوسط از مقیاس هون و یار (H&Y) به‌صورت ...
بیشتر
مقدمه: شیوع بیماری پارکینسون در سالهای اخیر به‌خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر 8 هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون بود. روش: طرح تحقیق، نیمه تجربی و میدانی بود که آزمودنیها در دامنه سنی 55-75 سال و با سطح بیماری خفیف تا متوسط از مقیاس هون و یار (H&Y) به‌صورت در دسترس و تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. مداخله به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه تمرینی ثبات دهنده مرکزی برگزار شد. در این تحقیق از پرسشنامه انگیزش درونی (مک آئولی و همکاران، 1989) استفاده شد. برای توصیف دادهها از میانگین و انحراف استاندارد برآمده از آزمونهای توصیفی و برای تغییرات بین گروهها از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. یافتهها: نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که گروه آزمایش دارای برتری معنیداری به لحاظ آماری در شاخصهای انگیزه کلی، شایستگی ادراک شده، علاقه و لذت و کوشش و تلاش داشته است. نتیجهگیری: احتمالاً در پژوهش حاضر، افزایش تجربیات حرکتی و همچنین بهبود قوای جسمانی منجر به افزایش انگیزه درونی (علاقه و لذت، شایستگی ادراک شده، کوشش) شد.
