مسعود دهقان؛ نیما مشتاقی
چکیده
مقدمه: فرایند بازنگری در گفتمان به‌مثابۀ یکی از رایج‌ترین نشانه‌های اختلال گفتمان سالمندان مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر پرداخته شد. ازاین‌رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی بازنگری در گفتمان سالمندان دارای زوال عقل نوع آلزایمر بر اساس دیدگاه اشگلُف، جفرسون و ساکس است. روش: این پژوهش کمی و از نوع علّی-مقایسه‌ای است که در سرای سالمندان ...
بیشتر
مقدمه: فرایند بازنگری در گفتمان به‌مثابۀ یکی از رایج‌ترین نشانه‌های اختلال گفتمان سالمندان مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر پرداخته شد. ازاین‌رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی بازنگری در گفتمان سالمندان دارای زوال عقل نوع آلزایمر بر اساس دیدگاه اشگلُف، جفرسون و ساکس است. روش: این پژوهش کمی و از نوع علّی-مقایسه‌ای است که در سرای سالمندان شهر کرمانشاه در سال 1398 انجام شده است. جامعۀ آماری این پژوهش شامل 20 آزمودنی (10 سالمند بیمار مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر و 10 سالمند سالم) بودند که پس از بررسی پرونده‌های پزشکی آن‌ها، به لحاظ سن (75-63)، جنسیت (مرد و زن)، بی‌سواد‌بودن و گویش‌ور بودن زبان کٌردی (گویش کلهری) همتا شدند. برای تعیین میزان زوال عقل، آزمون تعیین سطح کارکرد حافظه برگزار شد و افراد با نمرات (2>نمره≥5/0) انتخاب شدند. سپس، به مدت 10 دقیقه به پرسش‌های مربوط به خانواده، روز خود، زندگی و چگونگی برگزاری جشن عید نوروز پاسخ دادند و گفتگوها ثبت و آوانگاری شدند. در ادامه، بر اساس مدل دایکسترا کدگذاری و نتایج آماری با استفاده از آزمون تی مستقل تعیین شد. یافتهها: تفاوت بین دو گروه بیمار و سالم را به لحاظ منبع مشکل با (003/0=P)، بازنگری کننده در همۀ موارد (به‌غیراز امکان درک تصحیح توسط شنونده) با 05/0P< و نوع بازنگری در همۀ موارد (به‌غیراز جایگزینی) با 05/0P<، معنا‌دار بود. نتیجهگیری: نتایج نشان داد که جنبۀ گفتمانی منبع مشکل از فراوانی قابل توجهی برخوردار بود و بیشترین فراوانی در مورد مقوله‌های بازنگری و انواع بازنگری به ترتیب مربوط به درخواست کمک و حذف بود.
لیلی سیه جانی؛ حسین زارع؛ محمد اورکی؛ مهدی شریف‌الحسینی
چکیده
هدف: این پژوهش با هدف تدوین یک برنامه توانبخشی شناختی و بررسی تأثیر آن بر عملکردهای شناختی و رضایت از زندگی در سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف انجام گرفت. روش: در این پژوهش از روش نیمهآزمایشی پیشآزمون-پسآزمون و پیگیری با گروه گواه استفاده شد. جامعه آماری شامل کل سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف مقیم آسایشگاههای سالمندان ...
بیشتر
هدف: این پژوهش با هدف تدوین یک برنامه توانبخشی شناختی و بررسی تأثیر آن بر عملکردهای شناختی و رضایت از زندگی در سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف انجام گرفت. روش: در این پژوهش از روش نیمهآزمایشی پیشآزمون-پسآزمون و پیگیری با گروه گواه استفاده شد. جامعه آماری شامل کل سالمندان مبتلا به آلزایمر خفیف مقیم آسایشگاههای سالمندان منطقه شمیرانات تهران از زمستان 1397 تا تابستان 1398 است. گروه نمونه شامل 50 نفر با تشخیص آلزایمر خفیف توسط پزشک به روش هدفمند و با غربالگری توسط آزمون معاینه مختصر وضعیت ذهنی(MMSE) به شرط کسب نمره بین 20 تا 25 انتخاب شدند و به روش گمارش تصادفی در دو گروه 25 نفری آزمون و گواه قرار گرفتند. مداخلات شناختی به مدت 20 جلسه، هفتهای دو جلسه و هر جلسه بین 45 دقیقه تا یک ساعت در گروه آزمون انجام شد. برای جمعآوری اطلاعات از آزمونهای حافظه وکسلر بزرگسالان(WMSQ)، دستهبندی کارتهای ویسکانسین(WCST)، توانمندی شناختی سالمندان از تغییرات فردی و رضایت از زندگی در سالمندان(LSI-Z) و برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل کوواریانس با اندازهگیریهای مکرر استفاده شد. یافتهها: یافتهها نشان داد نمرات گروه آزمون در تمام آزمونهای شناختی و در شاخص رضایت از زندگی نسبت به گروه گواه افرایش یافته است و نتایج آزمون پیگیری یکماهه حاکی از ماندگاری اثربخشی این روش بود . نتیجهگیری: روش توانبخشی شناختی جهت بهبود نقایص شناختی و افزایش رضایت از زندگی در بیماران مبتلا به آزایمر خفیف مفید است و پیشنهاد میشود از این روش بهعنوان یک درمان غیردارویی در این بیماران استفاده شود.
